Week 3 :)

Hallo leuke bloglezers,

Hier weer een blog vanuit het mooie, zonnige Ghana.

De dagen vliegen hier voorbij. 3 keer in de week werken we van 07.00-14.00 op een afdeling, deze week is dat de emergency room. Als we klaar zijn met werken, dan gaan we even naar ons huisje. Daar relaxen we wat, onder het genot van een koude frisdrank. Dat verkopen ze hier namelijk gewoon

Nadat we zijn uitgerust beginnen we soms nog even aan school, doen we de was, ruimen we het huisje op of gaan we gewoon nog even door met relaxen.

Rond een uur of 17.00 (alles lokale tijd, dus een uurtje eerder dan in Nederland) gaan we vaak nog even naar de markt, en dan beginnen we met koken. Als we aan de beurt zijn tenminste. We zijn hier momenteel met 5 Nederlands(of in Twi: Obruni), en elke dag kookt iemand anders.

Als Obruni ben je hier soms wel echt een bezienswaardigheid, vooral voor de kleine kindjes. Als ze hebben besloten dat ze je aardig vinden, dan komen ze op je afrennen en geven ze je een knuffel. Omdat ik ook ietsje langer ben dan gemiddeld, komen ze bij mij vaak net tot de knieën. Best een gekke gewaarwording, want je voelt je soms net een bekend iemand. En dat alleen omdat je een ander kleurtje hebt dan de mensen hier. De omgekeerde wereld.

Ik zal nu maar eens even wat gaan vertellen over onze belevingen op de afdeling, zoals ik zei is dat deze week de emergency room, in het Nederlands is dat de spoedeisende hulp. Hier komen alle mensen binnen die zorg nodig hebben, als het heel ernstig is dan worden ze meteen op een bed gelegd en krijgen ze een infuus. Is het iets minder ernstig dan kunnen ze gewoon gaan zitten wachten op de dokter, en dan beoordeeld hij of er hulp nodig is. Een beetje anders als in Nederland dus.

In principe is de emergency room een behoorlijk drukke afdeling, maar deze week niet. We hebben er nu 3 dagen gewerkt, en eigenlijk is er niks gebeurt. Wel zijn de mensen heel vriendelijk en leggen ze je van alles uit, maar de actie was soms ver te zoeken. Dit is wel jammer, want vorige week heeft het hier in Ghana veel geregend en dan krijgen mensen allemaal allergische reacties en astma-aanvallen, maar deze week is dat niet het geval. Nou klinkt het misschien gek om te zeggen dat ik dat jammer vind, maar hé, ik blijf een verpleegkundige. Mensen die ziek zijn vind ik interessant en wil ik graag helpen. En als je dan op een emergency room komt waar mensen momenteel alleen lijken te komen als ze moeten overgeven of diarree hebben, is niet echt heel vermakelijk.

Momenteel vind ik het werk in het ziekenhuis wel wat tegenvallen. Op de afdeling waar we eerst zaten, de general ward (veel mensen met wonden), was niet heel veel te doen en deze week op de emergency dus ook niet. gelukkig werken we hier nog 7 weken in het ziekenhuis, dus met een beetje geluk komt er nog wat actie in de taxi.

Maar dat het rustig is, is ook wel een beetje hoe het werk van een verpleegkundige hier is, je hoeft niet heel veel te doen, omdat de familie hier een belangrijke taak heeft. Die zorgt dat de cliënt in de ochtend gewassen wordt, dat hij/zij eten krijgt enz. Als verpleegkundige ben je hier echt voor de medicijnen, vitals signs (bloeddruk, temp enz.), infusen prikken en dat soort zaken. Dat waren de verhalen van de afgelopen werkweek. Ja je leest het goed, de AFGELOPEN werkweek. Omdat ik hier voor de minor zit, hoef ik maar 3 dagen te werken en 1 studie dag te doen en de rest is vrije tijd;) Ik heb dus echt een heel zwaar leven hiero, niet dus.

Afgelopen weekend zijn we met de Obrunisquad naar Kuamsi geweest. Dit is de op 1 na grootste stad van Ghana, Accra is de grootste. Even een weekendje weg betekend hier vaak dat je 3 tot 4 uur onderweg bent, waarvan je 1 uur wacht op bijvoorbeeld een bus of taxi. Onze reis was dit per TroTro. Dit is een busje waarin 20 zitplaatsen zijn ingebouwd, en de bus vertrekt ook niet eerder dan dat alle zitplaatsen vol zijn. Nu hadden wij net de pech dat er een volle bus was vertrokken naar Kumasi, waardoor we dus anderhalf uur moesten wachten totdat onze bus vol was. Gelukkig vliegt de tijd wel voorbij, omdat er van alles te zien is.

Aangekomen in Kumasi zijn we naar de film geweest, Black Panter. Dit is een film over een donkere superheld, die de slechteriken gaat verslaan. Op zich een goede film, maar daar gaat niet het om. Wat interessanter is, is hoe het eraan toe gaat in een Ghanese bioscoop. We kwamen, echte Nederlanders als we zijn, vroeg aan bij ons film. Zo konden we nog even kaartjes kopen en wat te eten halen, eenmaal aangekomen hoorde we dat film twee uurtjes later begon, omdat dat beter uitkomt… Dus we hebben onze tijd maar even gedood met het doen van een drankje

Toen de film 2 uur later begon, kwamen er, een half uur na het begin van de film, nog steeds groepjes mensen binnen die de film wilden zien. En er wordt hier de hele film door eten doorgeven aan mensen die iets besteld hebben. Een beetje anders als in Nederland, waar mensen al klagen als je chips eet tijdens een film;)

De volgende dag zouden we Kumasi nog eens even goed gaan bekijken. Er was een stoffenmarkt waar we graag heen wilden en een wikkelcentrum in Amerikaanse stijl. Dus allemaal eettentjes, normale supermarkten en kledingwinkels. Maar dat liep even anders…

Toen we de taxi uitstapten die ons naar het centrum van Kumasi had gebracht, is mijn portemonnee gestolen. Sommige mensen hebben het wel zien gebeuren, maar omdat iedereen bang is voor criminele bendes, durfden ze niks te zeggen. Wel hebben ze ons naar een politiebureau gebracht. Hier moest ik mijn verhaal 3x doen en het werd ook drie opgeschreven. Dat was nadat ze nog even wilde weten of ze met me mee konden naar Nederland.

Toen de aangifte was afgerond (2 uur later) wilden we nog even winkelen in een het grote winkelcentrum. Het is hier in Ghana dan gebruikelijk dat je een taxi aanhoudt en daarmee naar het winkelcentrum gaat. Dus wij een taxi aanhouden, met zijn vijven. Dat is niet echt een heel praktisch aantal, want dan moeten er 4 achterin en 1 voorin. Toen we eenmaal in de taxi zaten, stapte er nog een andere vrouw bij in. Die ging bij Niels, de jongen die voorin zat, op schoot zitten en reed zo mee naar het winkelcentrum. Bij het winkelcentrum aangekomen gingen we ervanuit dat ze ons wel zou verlaten, maar niets was minder waar. Toen wij gingen eten ging ze aan een ander tafeltje zitten en wachtte ze tot we klaar waren. Toen we het eten op hadden, volgde ze ons naar de supermarkt en is daar ook de hele tijd achter ons aangelopen. Een paar keer dachten we dat we haar hadden afgeschud, maar een minuut later zagen we haar dan weer naar ons toe komen rennen.

Bepakt en bezakt met boodschappen, (alles wat we hier in het dorpje niet kunnen zoals yoghurt, melk, hamburgers) hielden we weer een taxi aan. Dit keer om ons naar huis te brengen, we waren niet echt gemotiveerd om met zijn allen in een TroTro te kruipen, dus dan maar even wat luxe. Als is met zijn 5en in een 4 persoonstaxi even luxe als het klinkt.

Toen we een taxi hadden gevonden, dacht onze achtervolger dat ze ook wel weer even meekon. Gelukkig was er security die haar even heeft duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling was. Dus konden we met zijn vijven beginnen aan de weg naar huis.

Dat waren een beetje de verhalen van het weekend. Leuke en minder leuke dingen gebeuren hier, maar tot nu toe heb ik het echt super naar mijn zin.

Aankomend weekend (begint morgen al) gaan we het land doorkruizen( 8 uur reizen) om naar een nationaal park te gaan. Hier hopen we olifanten te spotten en ander wild. Wat er verder allemaal nog meer gebeurt hoop ik jullie volgende week te vertellen.

Met vriendelijke, zonnige, bruine groetjes,

Ama (ofwel Zaterdag, omdat ik op zaterdag geboren ben.) Hier in Ghana spreken ze me sneller aan met Ama, omdat Myrna moeilijk is om uit te spreken. De dag waarop je geboren bent, heeft belangrijke waarde. Wat die waarde is vertel ik weer in een andere blog, want dat moet ik nog even uitzoeken;)