Alweer over de helft

Hey leuke lezer,

Hierbij weer een verhaaltje vanuit het mooie en zonnige Ghana. Het Ghana waar ik momenteel al weer ruim 6 weken zit, wat betekend dat we over de helft zijn. Het is best gek, 3 maanden in het buitenland lijkt lang, maar het is echt zo voorbij. Ook al gaat alles in Ghana op een rustig tempo, de tijd doet dat niet.

Maar goed, ik zal eens wat vertellen over onze avonturen. In mijn vorige blog sloot ik af met de mededeling dat we naar het apendorp zouden gaan, dus daar ga ik nu verder.

We zijn 2 weken geleden (7 april) naar het apendorp geweest. Allereerst was het al kleine uitdaging om er te komen, waar wij dachten dat het een ritje van een uur of 2 was, bleek dat ongeveer een keer zo lang te zijn. Gelukkig hadden we een welwillige taxichauffeur die ons er wel heen wilde brengen. Dat was maar goed ook, want om het dorp te bereiken moesten we over allemaal kleine zandweggetjes. Ook dit hadden we van tevoren niet helemaal bedacht.

Aangekomen in het apenpark werden we begroet door een hele schattige oude man. Beeld je een opa van een jaar of 70 in, rond de 1 meter 60 en met een paar missende tanden. Hij nam ons mee voor de rondleiding, maar niet voordat er 5 vrouwen op ons kwamen afgestormd om ons bananen en nootjes te verkopen. Die nootjes en bananen waren lokmiddel voor de apen.

Nadat we vrouwen hadden overleefd, gingen we het bos in. Voordat de tour begon, kregen we het verhaal van de apen te horen: De lokale dorpelingen beschouwen beide apensoorten al 150 jaar als heilig en leven intensief met ze samen. In 1975 nam het dorp een lokale wet aan waarin werd bepaald dat ze niet op de apen mogen jagen of ze pijn mogen doen. De lokale bevolking laat buiten hun huizen eten achter voor de apen en als een aap sterft, krijgt hij een uitgebreid begrafenisritueel en een eigen graf in het bos. Het natuurreservaat beschikt dan ook over een heuse apenbegraafplaats. Omgekeerd zien de apen de dorpelingen een beetje als hun soortgenoten. Doordat de apen niet mensenschuw zijn, komen ze heel erg dichtbij. Zo was er tijdens de bovenstaande uitleg een aap die wel zin had om bij mij op de schouder te gaan zitten. Jammer genoeg ging het te snel voor een foto, maar het was een leuke ervaring.

Na het verhaal te hebben gehoord zijn we het bos in gegaan en hebben we de apen gevoerd. De bananen en nootjes moest je goed in de gaten houden, want de apen grissen het zo weg. Je kon de apen voeren door de bananen of nootjes in je hand te houden, en dan ging de aap op zijn achterpoten staan en pakte het uit je hand. En ja, dan zijn apen ineens best grote beesten. Ik ben daar wel achter gekomen dat ik niet echt een apen persoon ben. Ik was dan ook best wel weer blij dat dat de rondleiding was afgelopen.

Nadat we alles aan de apen hadden gegeven, was de tour afgelopen. Dus wij weer met onze taxichauffeur, die ook mee was met de rondleiding, op weg. Deze keer gingen we naar het Hand in Hand project. Dit is een leefgemeenschap die 100 verstandelijk beperkte kinderen opvangt. Deze kinderen komen vanuit heel Ghana, en zouden anders op straat leven of worden weggestopt in een klein kamertje. Het is in Ghana namelijk zo, dat een kind met een beperking een straf is voor de ouders. Als ouders zou je dan wat verkeerd hebben gedaan of bijvoorbeeld niet goed genoeg tot God gebeden hebben.

De kinderen die worden opgenomen in de leefgemeenschap wonen samen met nog 1 of 2 kinderen en een 'moeder' in een huisje. Deze moeders zijn vrouwen die hun leven opgeven om fulltime te zorgen voor de kinderen. Dat fulltime gaat zelfs zo ver, dat de moeders alleen maar 2 weken per jaar vrij krijgen om hun familie te bezoeken. De rest van de tijd zorgen ze voor de kinderen. De kinderen mogen hier hun hele leven blijven wonen, dus het is een groep van alle leeftijden.

In de leefgemeenschap hebben de kinderen dagelijks hetzelfde ritme. Door de weeks krijgen ze les of gaan ze naar de workshop. Dit is een plek waar de kinderen, als het mogelijk is, leren om te weven, tassen te maken en armbandjes. Deze dingen worden dan weer verkocht, en van die opbrengst financieren ze weer een deel van het project.

Als gast in de gemeenschap kun je meedraaien met het ritme. Zo hebben we de eerste dag met de kinderen gezwommen. Ze hebben er een eigen zwembad waar ze elke dag een speeluurtje hebben, en wij waren natuurlijk leuk speelgoed.

Na het zwemmen hadden we nog een relaxt avondje.

De volgende dag gingen we met de kinderen naar de kerk, deze kerk bestond vooral uit dansen en maken van muziek. Waarschijnlijk omdat dit in de belevingswereld van de kinderen past. Het was mooi om te zien dat de kinderen op hun eigen manier de kerk ervaarden, of door stil te gaan zitten luisteren of door helemaal los te gaan op de muziek.
Na de kerk gingen we weer op huis aan, want we moesten weer een stukje. Dat is trouwens wel echt een verschil met Nederland. Als je daar ergens 2 uur voor moet rijden, dan wordt al vaak besloten dat het te ver is. Hier rijd je bijna overal minimaal 2 uur heen.

De dag erna (maandag) moesten we weer aan het werk, nog een weekje op de orthopedische afdeling van het ziekenhuis. Deze week was erg hetzelfde als de week ervoor, als je wil weten hoe die was, moet je de vorige blog maar even lezen.

De werkweek was woensdag alweer afgelopen, zoals ik al eens heb gezegd, het is een enorm zware stage. Woensdagmiddag zijn we vertrokken voor een weekendje Accra, de hoofdstad van Ghana. Omdat het een tamelijk lange reis is, ongeveer 7 uur, hebben we woensdag nacht doorgebracht in Kumasi. In de avond hebben we weer bij de grote shoppingmall gegeten. Hier was voetbal op tv, dus overal zag je mannen gespannen naar een scherm, in een etalage kijken. En als er dan werd gescoord, gingen de mannen rondjes rennen en schreeuwen. Het was een bijzonder gezicht.

Na het avondeten zijn we teruggegaan naar het hostel waar we zouden verblijven en gingen we redelijk vroeg slapen, want de volgende dag gingen we om 06.00 a.m. onderweg naar Accra. Hier hebben we eerst Henny weer opgepikt, die kwam terug van een weekje vakantie met haar ouders. Daarna zijn we met een lokale vriend naar een craft-market geweest. Het is een soort overdekte bazaar met heel veel kleine kraampjes waar mensen kleding, armbanden en nog veel meer verkopen. Als Obruni wordt je natuurlijk steeds aangesproken om iets te kopen. Maar eigenlijk als wat er was leek erg op elkaar. Totdat we bij een kraampje kwamen waar ze armbandjes maken van leer. Je kon daar kiezen uit verschillende symbooltjes, en die maken zij dan vast op het armbandje. Ik heb gekozen voor een teken van Afrika, een teken wat symbool staat voor alleen God en een teken wat ik gewoon mooi vond maar de betekenis ben ik vergeten Hoe het armbandje eruit gaat zien is nog een grote verassing, want als het goed is wordt het gebracht door een lokale vriend.

De rest van het weekend in Accra hebben we vooral doorgebracht aan het strand, en 's avonds zijn we uit geweest. Zondagmorgen zijn we weer vroeg vertrokken naar Duayaw Nkwanta. Want maandag mochten we weer aan het werk.

We zijn begonnen op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Hier liggen 26 kinderen met bijna allemaal malaria, sepsis of maagklachten. Dat er zoveel kinderen met malaria zijn, komt doordat het nu regenseizoen is. Dan regent het een of 2 keer per week 2 uur lang heel hard. En daarna is het weer klaar. Maar door het regenseizoen zijn er veel meer muggen en dus ook veel meer malariamuggen.

Het werk op de kinderafdeling bestaat vooral weer uit het geven van medicijnen en de wondzorg. Gelukkig hebben we er maar een week stage hoeven lopen, want het is niet echt mijn ding. Kinderen zijn echt leuk, maar niet als ze ziek zijn.

Nou dat was weer een korte (hahahaha, lange) update van mijn avonturen hier in Ghana. Aankomend weekend gaan we weer naar Kumasi, voor Maaike haar verjaardag. En de week erna starten we op de NICU. Hoe dat allemaal is geweest, vertel ik in mijn volgende blog weer.

Groetjes vanuit het enigszins bewolkte, maar toch warme Ghana.