De eerste week:)

Donderdagochtend (1 maart) DE grote dag. Op naar Schiphol, koffers laten sealen, inchecken en daarna afscheid nemen. Om 10.25 lokale tijd zouden we gaan vliegen, uiteindelijk vertrok het vliegtuig om 11.25 naar London Heatrow, waar we rond 11.50 aankwamen. En wat is dat een mega groot vliegveld. Met de bus werden we van het ene deel naar het andere deel gebracht. Omdat we pas om 13.25 zouden vliegen, dachten we dat we nog wel even rustig ergens konden gaan eten
Na dat gedaan te hebben, zagen we op de borden staan dat onze gate zou gaan sluiten. Wij(Corina en ik) als een gek naar de gate rennen, gelukkig bleek er nog een hele rij te staan dus we waren niet te laat. Rond 13.25 zaten we in het vliegtuig, klaar voor vertrek. Dit werd 2 uur later, omdat er ijs op de vleugels zat en er geen ontdooivloeistof was om het eraf te spuiten. Om 15.25 vlogen we uiteindelijk naar Accra.

Het was een goede vlucht, met af en toe een klein beetje turbulentie. Dat was de eerste keer best wel schrikken, maar we leven nog

Na een vlucht van 6 uur kwamen we rond 20.00 aan in Accra. Na een half uur wachten voor de paspoort- en visumcontrole, mochten we ook nog ff een uurtje wachten op de laatste koffer. Uiteindelijk waren we 3 uur later klaar dan gepland. We hadden vanuit het hotelletje waar we zaten een taxi geregeld. Maar omdat we drie uur later waren, gingen we ervan uit dat we een andere taxi zouden moeten zoeken. Dit bleek niet het geval, de taxichauffeur had 3 uur op ons staan wachten.

Nadat een jongeman ‘vriendelijk’ onze koffers had gedragen, werden we bijna gedwongen om een ‘tip from our heart’ aan ze te geven. Omdat we wisten dat we er waren ingetrapt, hebben we maar gewoon de tip gegeven en waren ze ook weer weg.

Aangekomen in het hotelletje hebben we nog een poosje zitten te praten en zijn we uiteindelijk toch maar naar bed gegaan.

De volgende dag hebben we eerst ff rustig aan gedaan. Even douchen, lekker ontbijten en onze dollars omwisselen naar Ghanese Cedi. Omdat we de weg niet wisten, vroegen we iemand of hij wist waar het geldkantoor was. Bij het geldkantoor aangekomen bleek het niet een heel fris iemand te zijn, hij wilde geld van ons hebben en met ons mee naar Nederland. Uiteindelijk is hij door iemand van het wisselkantoor weggestuurd en zeiden ze tegen ons dat we even 5 minuten moesten wachten tot hij ver weg zou zijn. Uiteindelijk bleek de kust weer veilig en hadden wij een goede les geleerd. Wees voorzichtig met wie je vragen stelt.

Toen we uiteindelijk klaar waren om weer verder te reizen, zijn we rond 10.00 naar de VIP-bussen gebracht. Hier ging onze taxichauffeur voor ons uitzoeken welke bus we moesten hebben. Uiteindelijk moesten we 100 cedi betalen om met onze koffers mee te mogen. Dat klinkt natuurlijk als best veel, maar omgerekend is dat een euro of 18.
Na even zoeken en kwamen we in de goede bus terecht, en dit was wel echt een vip bus. Verstelbare stoelen, veel beenruimte en televisie. Wat echt opviel in de bus, was dat niemand iets deed. Iedereen lag of te slapen of zat naar de tv te kijken. In Nederland kijkt iedereen op zijn telefoon, luistert naar muziek of leest een boek. Hier echt totaal niet.

Na 9 uur in de bus te hebben gezeten kwamen we aan in Duayaw Nkwanta, het dorp waar we de komende 3 maand zullen verblijven.

Rond 20.00 kwamen we aan bij ons huisje, wat nog niet klaar bleek te zijn. We konden eerst een huisje slapen van twee meiden die een weekendje weg waren. Gelukkig kenden we ze, en was het niet heel erg. Er werd ons op het hart gedrukt dat ons huisje de volgende dag klaar zou zijn, hahahahah niet dus… Pas zondag avond konden we in ons huisje, nadat de andere meiden en een jongen (waarbij wij zouden intrekken) waren thuisgekomen. Na nog even met z’n allen te hebben gegeten, zijn we maar gaan slapen, omdat we de volgende dag onze eerste dienst in het ziekenhuis hadden.

We zijn de volgende dag om 07.00 naar de matron (hoofdzuster) om te vragen op welke afdeling we zouden komen. Dit was de afdeling General Ward, een afdeling waar mensen liggen die een operatie hebben gehad.
Toen we binnen kwamen werden we vriendelijk begroet, en mochten we meekijken met de medicatie die werd rondgedeeld, de wonden die werden verzorgd en mochten we bloeddruk van 26 mensen opmeten. We dachten dat dit het begin was van de dienst, maar uiteindelijk bleek dat dit de enige zorg is die ze tijdens deze dienst zouden geven. Dat was wel een beetje teleurstelling, maar een mooie mogelijkheid om collega’s te praten. Op de afdeling wordt ik vaak Ama (betekend geboren op zaterdag) genoemd omdat ze mijn naam te moeilijk vinden.

Na 4 dagen op deze afdeling te hebben gewerkt, is het vandaag vrijdag. Onze studiedag. Morgen gaan we naar een grote stad in de buurt om te zwemmen en wat boodschappen te doen.
Op welke afdeling we volgende week terecht komen is nog een verassing, dit horen we maandagochtend Ik heb er in elk geval weer veel zin.

Met vriendelijke, warme en zonnige groetjes,

Myrna