Bijna op de helft:)

Hey allemaal,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar de tijd gaat hier ook zo hard. Voor mijn gevoel heb ik vorige week nog een blog geschreven, maar dat blijkt alweer 2 weken geleden te zijn.

Crisis wat gaat de tijd snel. Vandaag precies (6 april) zitten we (Corina en ik) op de helft van onze stageperiode in het ziekenhuis. We lopen hier tien weken stage en hebben net de vijfde week erop zitten.
Dit punt heb ik bereikt met gemengde gevoelens. Aan de ene kant gaat de tijd hier echt veel te snel en aan de andere kant is het wel lekker om over 7 weken weer naar huis te gaan. Ja je leest het goed hoor ;), 7 weken. De laatste 2 weken hier gaan we nog meer door het land reizen en vakantie houden. Want dat doen we tijdens deze stage nog niet genoeg…. Hahaha echt wel. Het is eerder een werkvakantie dan een stage. Maar niet tegen school vertellen :P

Twee weken geleden zijn we op vrijdag ochtend naar Mole National Park vertrokken. Dit is het grootste natuurpark van Ghana. In dit park leven ongeveer 600 olifanten in het wild. Dit betekend dat ze niet worden gevoerd en ze geen direct contact hebben met mensen. Op deze manier wordt hun natuurlijke leefomgeving sterk nagebootst.

We (Corina, Maaike, Henderiëtta en ik) zijn ongeveer anderhalve dag in het national park geweest, en dat is voorbijgevlogen. Het begon met de aankomst, waarbij we werden begroet door een baviaan. Hij vond ons erg interessant en wij vonden hem vooral een beetje eng. Dus snel de taxi uit en naar de receptie, tas goed vasthouden. Bij de receptie aangekomen hoorden we dat onze reservering niet was doorgekomen (het blijft toch wel Ghana), maar gelukkig was er nog wel een kamer voor ons vrij. Wij helemaal blij.

Nadat we ons even hadden opgefrist, dat betekend vooral nadat we ons hebben ontdaan van al het zand en stof, zijn we even een drankje gaan doen in het restaurant en hebben we eten besteld. Dat duurde even, rond kwart over 5 hadden we het eten besteld en rond kwart over 7 p.m. kwam het eten aan. Wat bleek, je hoort daarvan tevoren te bestellen omdat er ook mensen zijn die om 7 p.m. Op safari gaan. Daar wordt het eten dan, logischerwijs, eerst voor klaar gemaakt.

Nadat we lekker hadden gegeten, hebben we nog even met wat Duitsers gepraat en zijn we maar gaan slapen. De volgende ochtend gingen we namelijk om 07.00 a.m. op olifanten safari. En daar wilden we natuurlijk fris en fruitig voor zijn.

Dus wij de volgende ochtend de wekker om 06.00 en op naar de olifantensafari, en ja dat is even vroeg als het klinkt. Ook al werk ik in de zorg, ik en 06.00 a.m. zijn geen goede vrienden. Maar voor olifanten moet je wat overhebben.
Om 07.00 a.m. stapten we boven op de jeep, letterlijk. Wij dachten dat we in een jeep zouden zitten, maar het was net of je op zo’n Engelse bus zat. Bovenop waren de stoeltjes. Wij met onze jurkjes, naar boven op een veel te klein en smal trappetje. Gelukkig leven we allemaal nog.

Na een uur rondrijden op de jeep dachten we dat geen olifanten meer gingen zien, totdat we een grasveldje op reden. Wat was dat een tof moment. We zagen eerst 1 olifant, die met zijn achterpoten gekruist stond. Volgens de gids die we mee hadden was dat een relax houding. De olifant stond te kijken naar 2 andere olifanten, vermoedelijk 2 pubermannetjes, die aan het vechten waren. Het was echt zo surrealistisch. Wij op een grote jeep, 3 olifanten voor ons, die zich totaal niks van ons aantrokken.

Na een poos te hebben gekeken, reed de jeep een stukje verder en zagen we ook nog olifanten in de bosjes zitten. Deze vonden het iets minder leuk dat wij kwamen, en 1 rende achter ons aan terwijl ik nog aan het filmen was.

Uiteindelijk hebben we een half uur naar de olifanten zitten te kijken, maar het voelde als 5 minuten. Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel en hebben we heerlijk ontbeten. Toen hoorden we ineens iemand heel enthousiast zeggen dat er olifanten zaten bij het uitzicht punt. Daar is een meer waar de olifanten een bad namen. Dus wij daar na ons ontbijt daar snel weer heen en kijken. De foto’s onder dit verslag zeggen denk ik meer dan genoeg
’s Middags zijn we nog op een bootsafari geweest, dit was wel leuk maar de olifanten waren leuker, na het eten zat de dag er wel zo’n beetje op. We hebben nog even wat gepraat en gedronken en zijn toen maar terug gegaan, want de dag erna hadden we een lange reis naar huis voor de boeg.

De volgende dag wilden we daarom ook lekker vroeg vertrekken, maar dat ging niet helemaal goed. We moesten een uur wachten op de taxi, achja konden we nog even bij de olifanten kijken
Toen de taxichauffeur er was, bleek het een man te zijn die werkelijk iedereen onder weg kende, dus regelmatig moesten we even stoppen om een praatje te maken. Tjaa, dat is weer eens wat anders dan in Nederland. Toen we ongeveer op de helft waren, stopte de taxi ermee en werden we overgezet in een andere taxi. Deze heeft ons naar de hoofdweg gebracht, waar we een trotro (soort autobus) naar huis zouden pakken. Maar er kwamen niet heel veel trotro’s langs. Er was 1 trotro die ons wel voor 300 cedi (iets meer dan 50 euro) een stuk verder wilde brengen. We moesten dan betalen voor alle lege plekken in de bus, en dat waren er nog. Dat aanbod hebben we maar vriendelijk afgewezen, want normaal reis je met 4 personen voor 100 cedi.

Na nog even wachten kwam er een politieman die onderweg was naar Sunyani, de stad waar wij in de buurt wonen. Dus wij in een dikke auto, met zijn vieren met de politieman mee. Hij zei dat hij 25 was, maar dat geloofden we niet helemaal. De man zag eruit als 35-40.
Onderweg kwamen we erachter dat je als politieman in Ghana veel privileges hebt. Zo hoeft hij geen tol te betalen, hij beschermt immers het land en ook als er aanhoudingen zijn mag hij doorrijden. Dit was wel bijzonder om te zien. En het was heel chill, want een reis waar we normaal 6 uur over zouden doen, deden we nu in 3 met een pauze.

Dit waren zo’n beetje de avonturen die we hebben beleefd in het Mole National park.
De werkweek die daarop volgde brachten we door op de emergency. Hier hebben we vooral veel bloed geprikt, medicijnen gedeeld en sociaal gedaan met de verpleegkundigen die daar werkten. En toen was het al heel snel weer weekend. We hadden besloten dat we even een rustig weekend gingen houden, waarin we nog even zouden studeren. En op zich is dat wel gelukt.
We hebben vrijdag een halve dag gestudeerd en de grote markt bezocht. Er is in dit dorpje elke dag markt, maar op vrijdag pakken ze uit. Dan zijn er mensen met stofjes, schoenen, kleding, eten en veel meer. Dit loopt dan eigenlijk het hele dorp door. Op de markt hebben we (Corina en ik) stofjes gekocht om rokken van te laten maken. Mijn rok is nog niet klaar, dus de foto houden jullie nog te goed.

Zaterdag hadden we even een luxedagje en zijn we gaan zwemmen bij het hotel in Sunyani. Dat is altijd een heerlijke verkoeling en zo’n dag vliegt altijd weer voorbij. Zondag zouden we met Kingsford (een lokale vriend) naar de kerk. Ik was niet fit, dus zou sowieso niet meegaan, maar Kingsford bleek ook ziek te zijn. Daarom hebben we maar onze eigen stille tijd gehouden, om toch nog een soort zondag gevoel te hebben. Dat is iets wat je hier wel mist. In Nederland is zondag echt een dag waarop ik normaal niks doen, maar hier gaan mensen ’s ochtends 3 uur naar de kerk en de rest van de dag gaat het leven weer gewoon door. Zo zijn we zondagavond ook naar een paasfestival geweest, samen met een vriend uit het ziekenhuis. We waren met 4 obrunis (2 mannen en 2 vrouwen) en dat trok toch regelmatig de aandacht van de lokale bevolking, we waren namelijk de enige blanken op 1000 Ghanezen. Dus de hele avond hebben we met verschillende mannelijke en vrouwelijke Ghanezen gedanst, onder het toeziend en beschermend oog van onze lokale vriend en de andere blanke mannen. Zonder hun waren we sowieso ook niet naar het festival geweest, want dan was het niet veilig. Maar als je met de lokale bevolking gaat, dan is er niks aan de hand. Zo kwam er ook een moment waarop we moesten plassen. Er was daar wel een soort plasruimte, die bestond uit een strook grind van een vierkante meter waar iedereen heen ging. Toen heeft onze lokale vriend toch maar even iemand gefikst die ons naar een ander stuk bracht. Door haar werden we naar een huisje geleid, waarin wij dachten dat een gat zou zitten. Er was dus geen gat, alleen een betonnen vloer. Maar hé, wel afgeschermd…. Nadat ons soort van wildplas avontuur was afgelopen, hebben we nog even verder gedanst. Totdat de sfeer wat omsloeg, en het volgens ons lokale vriend beter was om naar huis te gaan.

De maandag erna hadden we nog vrij, omdat het tweede paasdag was. We hebben ’s middags maar weer bij het zwembad gezeten. Er was een soort paasfeest, waarbij de muziek echt keihard stond. Maar dat vinden Ghanezen waarschijnlijk leuk, want overal waar muziek is, staat hij op standje gehoorbeschadiging. ’s Avonds zijn we nog uit eten geweest. Toen zat het weekend er weer op. De dinsdag erna zijn we begonnen op de orthopedische afdeling van het ziekenhuis. Dit is de grootste afdeling van het ziekenhuis, en ook de afdeling waar het ziekenhuis om bekend staat. We hebben er een korte rondleiding gekregen: er kunnen 50 mensen verblijven, maar het zijn vooral veel mannen met botbreuken ten gevolge van een motorongeluk (80% van alle botbreuken heeft die oorzaak). Ook liggen er mensen en kinderen met vergroeiingen en klompvoetjes. Bij klompvoetjes is de achillespees te kort, waardoor de voet schreef groeit. Ze snijden hier dan de achillespees door, maken hem langer door beide delen een stukje op te snijden en het dan aan elkaar te hechten. Daarna gipsen ze de voet in zodat het groeien naar de goede stand. Daarna mocht ik James helpen, met het aanleggen van gipsen. Of nou ja, ik mocht het been omhooghouden en het gips gladwrijven. Wist je trouwens dat gips warm wordt als het opdroogt? Dit is een chemische reactie van het gips met het water. Zo, dan heb je ook nog wat geleerd van deze blog

De woensdag ben ik ziek thuisgebleven. Soms heb je ff van die dagen hè.

Donderdag, gister, was de operatiedag. We begonnen ’s ochtends eerst gewoon op de afdeling, totdat we om 9 uur mee mochten met de eerste operatie. Dit was een jongetje die zijn onderbeen had verbrand, door een huidtransplantatie van zijn andere been zou dat goed moeten genezen. Alles was voorbereid, het jongetje was onder narcose en het verbrande been was helemaal afgeschraapt. Dat doen ze om te zorgen dat de er nieuwe huid tevoorschijn komt, en je daardoor minder kans hebt op infecties. Kortom het manneke was er helemaal klaar voor, de arts begon met schaven van de huid, en stopte toen. Probeerde het nog een keer, werd chagrijnig en probeerde het nog een keer. Het mes was bot, operatie kon niet doorgaan. Dat was echt behoorlijk frustrerend en sneu voor t ventje. Moet hij het allemaal nog een keer meemaken, maar dan in een ander ziekenhuis. Maar goed, je doet er vrij weinig aan.

Na de huidtransplantatie was er een operatie waarin een voet moest worden rechtgezet. Dit gebeurde door het bot te breken met een beitel en hamer, maar wel op zo’n manier dat er een M-vorm in kwam. Door die M kon het onderste deel van het bot een slag gedraaid worden, waardoor hij paste in het hoekje ernaast. Hierdoor stond de voet weer recht. Het bot groeit dan weer aan elkaar. Dit was echt wel een toffe operatie om te zien. Ook al kreeg ik ff de kriebels toen het bot werd gebroken.

De operatie erna was dan een klompvoetje wat werd rechtgezet en daarna hadden we een operatie waarbij een heup moest worden gereconstrueerd, zodat de lengte van de voeten dichter bij elkaar zouden komen. Dit was een operatie waarin er ook röntgenstraling moest worden gebruikt, dus mochten we een supersexy loodschort aan. Gelukkig was er een airco, want die dingen zijn echt warm. Na 4 operaties zat de donderdag er ook wel weer op, en zijn we naar huis gegaan. Daar hebben we gekookt, en ’s avonds nog ff wat gedronken met zijn allen.

Vandaag hebben we even een studiedagje en morgen gaan we naar een apendorp. Hoe dat is, vertel ik in de volgende blog.

Groetjes,

Myrna